ماهی کپور معمولی

کپور کمون، کارپا، کپور آسیایی، کارپ، کوی نیز نامیده می‌شود.
محدوده اصلی ماهی کپور محدود به آسیای معتدل و رودخانه‌های دریای سیاه و حوضه دریای اژه، به ویژه دانوب، در اروپا بود. امروز ، آنها به طور گسترده در آمریکای شمالی زیر 50 مین موازی جنوب به Panhandle فلوریدا توزیع می شوند. علاوه بر آمریکای شمالی ، اروپا و آسیا ، هم اکنون در آمریکای جنوبی ، آفریقا ، استرالیا و نیوزیلند نیز یافت می شود.
این یکی از بزرگترین اعضای خانواده “minnow”، Cyprinidae، و یکی از خویشاوندان نزدیک ماهی قرمز (Carassius auratus) است که در طبیعت آزادانه با آن هیبرید می شود. شبیه‌ترین کپورها ممکن است گاومیش‌های بزرگ و دهان کوچک (Ictiobus cyprinellus و I. bubalus) باشند که علی‌رغم شباهت‌شان به کپور، متعلق به خانواده‌ای کاملاً متفاوت به نام Catostomidae (خانواده مکنده) هستند. کپور، ماهی قرمز و گاومیش همگی نسبتاً بزرگ می شوند (ماهی قرمز تا حدود 16 اینچ؛ ماهی کپور و گاومیش بسیار بزرگتر). همه بدن عمیقی دارند. دهان های نسبتا کوچک و کشیده؛ دم چنگال؛ یک باله پشتی تک و بلند در پشت؛ و مقیاس های بزرگ رنگ بدن آنها نیز مشابه است، از قهوه ای زیتونی تا طلایی. با این حال، همه این گونه ها را می توان به راحتی تشخیص داد. ماهی کپور و ماهی قرمز هر دو دارای یک ستون فقرات دندانه دار در ابتدای باله پشتی و مقعدی هستند. تمام باله‌ها روی گاومیش‌ها نرم هستند، بدون خار، فقط پرتوهای نرم هستند. ماهی کپور دو هالتر گوشتی در هر طرف دهان دارد که آن را از ماهی قرمز که فاقد هالتر است متمایز می کند.
این بسیار پربار است، یک بازمانده عالی است و می تواند طیف گسترده ای از شرایط و انواع کف را تحمل کند، بنابراین آن را به گونه ای عالی برای پرورش برکه تبدیل می کند.
در اروپا، جایی که ماهی کپور بسیار مورد توجه است، پرورش داده می‌شود و به‌طور انتخابی پرورش داده می‌شود، کپور پرورشی (که در مقابل کپور وحشی از آن به عنوان کپور پادشاه یاد می‌شود) دارای اشکال مختلف بدن و الگوهای اسکواماسیون است. آنها ممکن است کاملاً فلس شده، جزئی پوسته شده (کپور “آینه ای”) یا کاملا برهنه (کپور “چرمی”) باشند. آنها هنوز همان گونه هستند و پس از چند نسل در طبیعت، به شکل طبیعی وحشی خود باز می گردند.